Door Zhang Rui, provincie Zhejiang

Ik vernam uit Gods woorden dat God van eerlijke mensen houdt en bedrieglijke mensen haat en dat alleen eerlijke mensen Zijn lof zullen ontvangen. Dus probeerde ik een eerlijk mens te zijn, probeerde ik bewust om nauwkeurig te spreken, objectief en praktisch te zijn, en de waarheid te zoeken in feiten bij het melden van problemen. Wanneer ik in mijn werk een fout of een weglating vond, dan vertelde ik het in detail aan de leider. Ik heb ook bewust mijn eigen verdorvenheid ontleed en blootgesteld. Telkens wanneer ik dit in de praktijk bracht, voelde ik dat ik enige verandering had ondergaan en ging ik een beetje lijken op een eerlijk mens.

In gemeenschap tijdens een recente bijeenkomst van medewerkers, waar werd besproken hoe we in onze dienst aan God moeten leren onderscheiden tussen verschillende soorten mensen, vroeg de leider me: “XX, welk soort mens denk jij dat je bent?” Ik dacht bij mezelf: ik heb recentelijk wat veranderingen ondergaan, dus mag ik mezelf tellen als een relatief eenvoudige, open persoon. Waar het een slechte inborst betreft, voel ik dat ik niet zo slecht ben. Voor wat betreft een goed karakter bezit ik niet elke uitdrukking van goedheid, maar op zijn minst voel ik dat ik eenvoudig en eerlijk ben, en dat ik geen kwaadaardig hart heb. Dus antwoordde ik: “Relatief gezien zie ik mezelf als een eenvoudig, eerlijk mens met een goed karakter.” De leider zei: “Jij denkt dat je een goed karakter hebt, dat je relatief eenvoudig en eerlijk bent. Je zou dus echt alles durven openstellen en over jezelf blootgeven? Ben je echt 100% vrij van twijfels ten opzichte van God? Durf je echt te stellen dat je woorden en daden nooit persoonlijke doelen dienen?” Toen ik dit hoorde, voelde ik me opstandig en legde ik defensief uit: “Zei boven niet dat goede mensen nog steeds verdorven neigingen hebben, dat ze allerlei soorten verdorvenheid kunnen vertonen – is dit niet relatief?” Ik was absoluut niet bereid om mijn eigen mening los te laten.

Nadat dit gebeurd was, dacht ik zorgvuldig na over wat de leider had gezegd: zou ik echt alles durven blootgeven over mezelf? Nee, dat zou ik niet. De dingen waar ik open over was waren onbelangrijke zaken die geen invloed hadden op mijn reputatie of eigenbelang. De persoonlijke verdorvenheid waar ik wel open over was, was een uiting van normale verdorvenheid die iedereen heeft, maar ik had het nooit aangedurfd om mij open te stellen en de lelijke, vieze dingen die diep in mijn hart leefden bloot te geven. Was ik werkelijk 100% vrij van twijfel tegenover God? Nee, dat was ik niet. Wanneer mijn werk geen vruchten afwierp, wanneer ik negatief en zwak was, begreep ik God verkeerd en geloofde ik dat ik gewoon dienst verleende, en het nutteloos was om door te gaan met dit streven. En ik geloofde niet voor de volle 100% in Gods woorden, in Gods gezindheid. Ik geloofde niet dat God mensen zou belonen en straffen in navolging van Zijn woorden, en dus testte ik Zijn gezindheid regelmatig. Wanneer ik buiten druk bezig was en wat werk uitvoerde, dan was dat gewoon een transactie met God zodat ik in de toekomst gezegend zou kunnen zijn en het onheil zou kunnen afweren; het was niet om de plicht te vervullen die elk schepsel zou moeten vervullen. Hoewel er het uiterlijk vertoon was van goed gedrag, was dat opdat andere mensen het zouden zien, zodat ze een goede indruk zouden krijgen … Toen ik wat nadacht over wat dit onthulde, was het niet allemaal een bedrieglijke voorstelling? Ik dacht nochtans dat ik een relatief eenvoudig en eerlijk mens was – betekent dit in werkelijkheid niet dat ik mezelf niet ken? Denk aan wat God zei: “[…] Hiermee wordt bedoeld dat de menselijke kennis van de eigen natuur te oppervlakkig is en heel ver verwijderd is van Gods woorden van oordeel en openbaring. Dit is geen fout in wat God openbaart, maar veelmeer het gebrek van de mens aan diep inzicht in zijn eigen natuur. Mensen beschikken niet over een fundamenteel of substantieel inzicht in zichzelf, maar focussen zich in plaats daarvan op hun handelingen en uiterlijke expressies, en wijden daar hun energie aan. Zelfs als iemand af en toe iets over het begrijpen van zichzelf zou zeggen, zou dit nog niet erg diepzinnig zijn. Niemand heeft ooit van zichzelf gedacht dat hij zo’n soort mens was of dat hij het soort natuur had omdat hij zoiets gedaan heeft of iets heeft geopenbaard. God heeft de natuur en het wezen van de mensheid geopenbaard, maar de mensen begrijpen dat hun manier van doen en hun manier van spreken gebrekkig en onvolkomen zijn. […] Mensen denken dat hun fouten slechts tijdelijke manifestaties zijn, die achteloos zijn geopenbaard, in plaats van dat ze openbaringen van hun natuur zijn. […] daarom volgen ze de regels slechts plichtmatig als ze waarheid in praktijk brengen. Mensen beschouwen hun eigen natuur niet als al te verdorven. […] maar in feite, volgens de standaarden, ligt hierin een groot verschil. Mensen hebben namelijk slechts enkele handelingen die uiterlijk de waarheid geen geweld aandoen, terwijl ze in feite de waarheid niet in praktijk brengen” (‘De natuur begrijpen en waarheid in praktijk brengen’ in ‘Verslagen van de gesprekken van Christus’). Door verlichting van de woorden van God zag ik pas toen hoe oppervlakkig mijn kennis van mezelf was – ik probeerde mezelf te kennen vanuit mijn opvattingen en mijn eigen denken, zonder een vergelijking te maken met Gods woorden om vanuit Zijn woorden mijn eigen verdorven natuur en mijn eigen satanische gezindheid te herkennen die inhoudt dat ik kan liegen, misleiden en bedrieglijk kan zijn. Ik geloofde dat ik eenvoudig was, eerlijk en over een goed karakter beschikte, maar in feite was het gewoon zo dat ik uiterlijk niets had gedaan om Gods gezindheid ernstig te beledigen. In het streven naar het zijn van een eerlijk persoon, was ik niet verder gegaan dan de uiterlijke voorstelling en ik dacht dat een beetje waarheid vertellen en een paar echte dingen doen voldoende zou zijn om te voldoen aan de norm om een eerlijk mens te zijn. Ik was echt te arrogant; ik kende mezelf echt niet! Ik wist niet dat ik de essentie van een eerlijk persoon helemaal niet bezat en dat ik absoluut niet voldeed aan Gods norm. Op dat moment dacht ik aan Petrus die zichzelf herkende in Gods woorden. Hij vergeleek zichzelf altijd nauwgezet met Gods woorden waarin Hij mensen blootlegde, dus onder alle mensen kende Petrus zijn eigen verdorvenheid beter dan wie dan ook en hij was het meest succesvol in zijn ervaringen. Ik volg God al verschillende jaren en ik ken mezelf nog steeds niet. Mijn vermogen om binnen te treden ontbreekt nog steeds; ik ben echt beschamend.

Ik ben dankbaar voor Gods verlichting en leiding waardoor ik mijn eigen armoede en zieligheid kan zien, en waardoor ik kan begrijpen dat mezelf werkelijk kennen niet zo eenvoudig is. De enige objectieve werkelijkheid is mezelf kennen door Gods woorden. Vanaf deze dag ben ik bereid om mezelf te kennen door Gods woorden, en wanneer Gods woorden de verdorven natuur van mensen blootleggen zal ik bereid zijn om mezelf daar grondig aan te meten. Ik zal mezelf niet langer meten aan mijn eigen standpunten, ik zal een verandering in gezindheid nastreven, en ik zal Gods hart geruststellen door een echt eerlijk mens te zijn.