Door Xunqiu, provincie Henan

Vroeger dacht ik dat God de mens enkel oordeelde en tuchtigde wanneer Hij de intrinsieke verdorvenheid van de mens openbaarde of met harde, oordelende woorden sprak over het einde van de mens. Het was pas veel later dat een voorval mij deed beseffen dat zelfs Gods zachte woorden ook een vorm van Zijn oordeel en tuchtiging zijn. Ik besefte dat elk woord gesproken door God, Zijn oordeel over de mens was.

Onlangs werd de oudere zuster van de gastfamilie meegesleept in gevoelens van het vlees, waar ze erg onder heeft geleden. Ik communiceerde meermaals met haar, maar het leek tevergeefs. Ze bleef hetzelfde. Langzamerhand werd ik ongeduldig, en dacht bij mezelf, “Ik heb nu al meerdere keren met jou gesproken, maar je bent niet veranderd. Je bent waarschijnlijk niet geïnteresseerd in de waarheid. Ik zal nooit meer met jou overleggen.” Daarna voelde ik me niet langer geneigd om met haar om te gaan en was zelden bezorgd om haar. Op een dag, stelde een andere zuster met wie ik samenwerkte voor dat we zouden bidden met die oudere zuster. Toen ik dat hoorde, voelde ik walging, “Waarom? Het is tijdverspilling om bij haar te blijven, en onze gebeden zouden vruchteloos zijn.” In feite wist ik dat dit mijn arrogantie blootstelde, de gezindheid van Satan. Ik negeerde anderen en toonde geen liefde voor anderen. Toch kon ik er niet mee ophouden. Ook toen we samen baden, vond ik het nog steeds moeilijk om mijn innerlijke gedachten en gevoelens los te laten, zozeer zelfs dat ik in spirituele duisternis gleed en niet kon voelen dat God bij me was. Trouwens, ik voelde me alsof ik gesmoord werd, alsof mijn hart geblokkeerd was en niet kon worden losgelaten. Later bad ik voor God over mijn moeilijke kwestie, “God, ik was me bewust van mijn arrogantie en onmenselijkheid. Ik had geen aandacht noch sympathie voor de oudere zuster. Maar ik slaagde er niet in mezelf te veranderen. God, ik smeek u om mij te verlichten over de waarheid en om mezelf beter te kennen.” Terwijl ik dat gebed uitsprak, herinnerde ik me vaag bepaalde woorden van God. Onmiddellijk opende ik het boek van Gods woord en vond ik de volgende uitspraken: “Waarom zegt men dat de mate waarin je je hebt voorgenomen God lief te hebben en of je werkelijk afstand hebt gedaan van het vlees, afhangt van de vraag of je vooroordelen jegens jouw broeders en zusters koestert en, als dat het geval is, of je zulke vooroordelen aan de kant kunt schuiven? Met andere woorden: wanneer jouw relatie met jouw broeders en zusters normaal is, is jouw toestand voor God eveneens normaal. Wanneer een van jouw broeders en zusters zwak is, zul je hem of haar niet verafschuwen, verachten, uitlachen of links laten liggen. Als je hem of haar van dienst kunt zijn, zul je met hem of haar in gesprek gaan […]. Als je denkt dat je hen niet kunt bieden wat ze nodig hebben, kun je bij hen op bezoek gaan. Dit hoeft niet door de kerkleider te worden gedaan – het is de verantwoordelijkheid van iedere broeder en zuster om dit werk te ondernemen. Als je ziet dat het slecht gaat met een broeder of zuster, moet je hem of haar een bezoek brengen. Dat is de verantwoordelijkheid van een ieder van jullie” (Het Woord, Deel I, De verschijning en het werk van God, Het werk van de Heilige Geest en het werk van Satan). Na het lezen van Gods woorden, stond de vermaning “wanneer jouw relatie met jouw broeders en zusters normaal is, is jouw toestand voor God eveneens normaal.” in mijn verstand gedrukt op een bijzonder duidelijke manier. Ik was op zoek terwijl ik deze stelling overpeinsde. Door de verlichting van de Heilige Geest, kreeg ik het gevoel dat deze, op het eerste zicht duidelijke stelling, in werkelijkheid een belichaming was van majesteit en oordeel, en het doorboorde mijn hart als een zwaard. God had altijd duidelijk tegen de mens gezegd dat de mensheid enkel op basis van Gods woorden normale relaties met broeders en zusters kan aangaan, en dat de relatie tussen mens en God normaal zou zijn, wanneer zijn relaties met broeders en zusters normaal zijn. Toen ik met anderen overeenkwam, was het enige dat ik aan de dag legde de verdorven gezindheid van Satan, vooral in minachting en afwijzing van anderen. Ik had geen normale relaties met mensen, dus hoe kon ik genieten van een normale relatie met God? Het was de onveranderlijke verantwoordelijkheid van de mens om broeders en zusters die passief en zwak waren, te bezoeken en dienen. Dit was het leven dat geleefd moet worden door mensen die proberen God lief te hebben; het gedrag van broeders en zusters die elkaar liefhebben. Maar ik, in tegenstelling, gaf er helemaal niet om wanneer ik te weten kwam over de slechte situatie van de oudere zuster. Hoewel het erop leek dat ik communiceerde met haar, diep vanbinnen deed ik dat niet met een hart dat van God hield. Ik deed niet mijn best om haar te helpen en te steunen. Mijn communicatie met haar was niet geduldig, met een mild hart of het begrip van een man die geleden had – een man die in duisternis had geleefd – ik hielp haar niet uit haar slechte situatie. Ik had zelfs beslist dat de oudere zuster geen voornemen had om de waarheid te zoeken, en dus minachtte en ontweek ik haar. Zo verloor ik een gezonde relatie met God en werd ik het voorwerp van zijn tuchtiging. Ik leed onder de geestelijke duisternis. Was het niet zo dat Gods gezindheid tot mij was gekomen? Hoe meer ik er over nadacht, hoe meer ik het gevoel kreeg dat deze stelling Gods rechtstreekse, persoonlijke oordeel over mij was. Ik was beschaamd en had diep berouw. Mijn menselijkheid schiet zo tekort! Maar toen, opeens en tegelijk, dook mijn ontzag voor God op. Ik besefte dat Gods gezindheid er een is van majesteit en toorn. Ik besefte dat God inderdaad uiterst rechtvaardig en heilig is. God kon iedere gedachte afspeuren, dus er was geen ontkomen aan Zijn oordeel.

Het oordeel van Gods woorden hielp mij om mijn vooroordeel tegenover de oudere zuster los te laten. En dus werd ik bereid om met haar te communiceren in een geest van liefde en goedheid. Maar onverwachts, voordat ik opnieuw met haar sprak, had de oudere zuster verlichting ontvangen van God en was ze uit haar negatieve situatie gestapt door middel van gebed en het luisteren naar de hymnes van Gods woord. Op dat moment was ik tevreden dat haar situatie was verbeterd. Ik was dankbaar dat God ons had geleid, zoals Hij altijd zal doen. Ik voelde me ook beschaamd over het armoedige gedrag dat ik had tentoongesteld.

Ik dankte God! Ondanks het feit dat ik enkel opstandigheid en verdorvenheid had getoond tijdens deze ervaring, leerde ik dat Gods minder strenge woorden ook Zijn oordeel en de tuchtiging van de mens zijn, en dat elk woord van Hem bedoeld is voor het oordeel van de mensheid. Nooit opnieuw zal ik Gods woorden beschouwen in mijn eigen opvatting. Ik zal Gods oordeel en tuchtiging door middel van woorden accepteren met absolute onderwerping. Ik zal meer waarheden vatten en ontvangen, om zo snel mogelijk mijn gezindheid te hervormen.