Door Chaotuo, provincie Hubei

Sinds de aardbeving in Sichuan op 12 mei ben ik altijd angstig en bang geweest dat ik op een dag door een ramp getroffen zou worden. Vooral omdat ik heb gezien dat rampen steeds erger worden en aardbevingen steeds vaker voorkomen, is mijn angst voor naderend onheil zelfs nog groter geworden. Daarom zit ik hele dagen te bedenken welke voorzorgsmaatregelen ik moet nemen om mezelf te beschermen mocht er zich een aardbeving voordoen.

Op een dag, tijdens het middageten, zette de zuster van mijn gastgezin zoals gewoonlijk de tv aan. De nieuwslezer praatte toevallig over veiligheidsmaatregelen bij aardbevingen. Als er een aardbeving is, moet je snel naar buiten rennen in een open ruimte om te voorkomen dat je gewond raakt door een instortend gebouw. Als je niet op tijd het gebouw kunt verlaten, moet je je verstoppen onder een bed, tafel of in een hoek … Toen ik dit gehoord had, voelde het alsof ik een levensreddende oplossing had gevonden. Ik prentte mezelf deze voorzorgsmaatregelen goed in, zodat ik mijn eigen leven kon redden als er een aardbeving was. Na de lunch ging ik terug naar mijn kamer en inspecteerde de binnen- en buitenkant van het huis nauwgezet. Ik was erg teleurgesteld over wat ik zag: er lag een hoop rommel onder het bed en er was geen extra ruimte om dekking te zoeken. Buiten zag ik dat binnen een straal van honderden meters van waar ik stond, alle gebouwen 5 of 6 verdiepingen hoog waren en dicht op elkaar stonden. Zelfs als ik mijn gebouw zou verlaten, zou ik hoogstwaarschijnlijk nog steeds verpletterd worden. Het leek me hier te gevaarlijk om mijn plichten te vervullen. Ik zou moeten wachten tot de districtsleider zou komen en me zou overplaatsen naar een gastgezin op het platteland. Op die manier zou als er een aardbeving zou zijn, het gemakkelijker zijn om naar de open ruimte buiten te rennen. Maar toen drong het tot me door: voor mijn baan, het reviseren van artikelen, moest ik voornamelijk binnenshuis zijn – zelfs als ik op het platteland zou wonen, zou mijn leven nog steeds gevaar lopen. Ik kon de districtsleider net zo goed verzoeken om me over te plaatsen naar een evangelieteam. Op die manier zou ik tenminste de hele dag buiten zijn. Dat zou veiliger zijn dan thuis blijven. Het enige probleem was dat ik niet wist wanneer de districtsleider zou komen. Ik moest tot die tijd dan toch een voorlopige schuilplaats inrichten. En zo leefde ik elke dag in angst en kon ik me niet concentreren op het reviseren van mijn artikelen.

Toen, op een dag, las ik de volgende passage in ‘Bereid voldoende goede daden voor voor je bestemming’: “Als rampspoed aanbreekt, zal honger en pest uitgegoten worden over allen die zich tegen mij verzetten en zij zullen huilen. Zij die allerlei vormen van kwaad hebben bedreven, maar mij vele jaren hebben gevolgd, zullen niet ontsnappen aan het boeten voor hun zonden. Ook hun zal rampspoed overkomen, zoals maar zelden is gezien in miljoenen jaren, en zij zullen in een constante staat van paniek en angst leven. En mijn volgers die alleen aan mij trouw zijn gebleven, zullen juichen en mijn macht bejubelen. Zij zullen een onuitsprekelijke voldoening ervaren en leven in een vreugde die ik de mensheid nog nooit eerder heb toebedeeld.” “Hoe dan ook, ik hoop dat jullie voor jullie eigen bestemming een toereikend aantal goede daden voorbereiden. Dan zal ik tevreden zijn. Anders zal niemand van jullie de rampspoed ontkomen die over jullie komt. De rampspoed komt van mij en wordt natuurlijk door mij georkestreerd. Als ik jullie niet als goed kan beschouwen, dan zullen jullie het lijden aan rampspoed niet ontkomen” (‘Het Woord verschijnt in het vlees’). Gods woorden schudden me wakker. Het bleek dat God rampen veroorzaakt – ze gaan van Hem uit. God wil rampen gebruiken om dit slechte en verdorven menselijke ras te vernietigen. Dit is wat God in de laatste dagen wil doen. De ongelovigen weten dit niet en denken dat dit natuurrampen zijn. Dus gebruiken ze menselijke manieren en menselijke inspanningen om zichzelf te redden wanneer ze worden geconfronteerd met rampen. Ze denken dat ze door dit te doen de verwoesting van de verschillende soorten rampen kunnen voorkomen. En ik, die onwetend was, geloofde in God maar kende Gods werk helemaal niet. Ik dacht dat ik alleen maar de voorzorgsmaatregelen van de ongelovigen moest volgen en dat ik dan zou ontsnappen aan het lijden dat rampen teweegbrengen en het zou overleven. Het was echt absurd dat ik hetzelfde standpunt innam als de ongelovigen! Had ik niet moeten weten dat als mensen hun plichten niet getrouw vervullen en geen goede daden verrichten, ze niet in Gods ogen als goed worden gezien? Ongeacht hoe sterk mensen kunnen zijn, hoe uitgedacht hun voorzorgsmaatregelen ook kunnen zijn, hoe perfect ook hun reddingsplannen, uiteindelijk is er geen ontsnapping aan de rampen waarmee God de mens bezoekt. Uit de manieren waarop ik reageerde op de dreiging van een ramp, was het duidelijk dat ik geen echt geloof in God had. Ik had geen echte kennis van Gods werk in de laatste dagen en van Zijn almacht en soevereiniteit. Ik had er geen idee van wie God op het oog heeft om door de rampen te vernietigen, of wie God wil redden. Ook zag ik niet in dat in rampen alleen zij die trouw zijn aan God en voldoende goede daden hebben voorbereid, degenen zijn die in rampspoed worden gespaard. In plaats van na te denken over de vraag of ik goede daden had voorbereid, trouw aan God was, de waarheid zocht en Gods redding had ontvangen, besteedde ik in tijden van dreigend rampgevaar al mijn tijd aan het bedenken van manieren om mezelf te redden. Zo aandoenlijk worden we als we zonder de waarheid zijn!

In de tijd van Noach, toen God de aarde met de vloed vernietigde, werd Noach door God als goed beschouwd, omdat hij God vreesde en zich verre van het kwade hield, de ark in overeenstemming met Gods wil bouwde, en alles deed om Gods wensen te vervullen, en zijn uiterste loyaliteit toonde. Daarom werden alle acht zijn familieleden gespaard toen de ramp kwam. Hier herinnerde ik me wat er werd besproken in ‘Communicatie hebben en preken over het binnengaan in het leven’: “Als een ramp je treft en je hebt geen goede daden voorbereid, zal je hart de hele dag in paniek zijn. Zonder goede daden ervaart het hart van een man geen troost en heeft hij geen vertrouwen of vrede in zijn hart. Omdat hij geen goede daden voorbereid heeft, is er geen echte vrede of vreugde in zijn hart. Kwaaddoeners hebben een schuldig geweten en zijn slecht van hart. Hoe meer slechte daden ze doen, hoe schuldiger ze zich voelen en hoe angstiger ze worden. Als je wilt dat je hart gerustgesteld en in vrede is wanneer de grote ramp komt, moet je nu meer goede daden verrichten en voorbereiden. Alleen dan zul je vrede en troost voelen in je hart ten tijde wanneer een ramp zich voordoet” (‘De belangrijke betekenis achter de voorbereiding van goede daden’ in ‘Preken en communicatie II’). Toen ik eraan dacht hoe ik me de hele dag ongemakkelijk en nerveus voelde, uit vrees voor mijn eigen dood bij een ramp, realiseerde ik me dat dit komt, omdat ik mijn plicht niet getrouw had gedaan en geen goede daden had voorbereid. In het doen van mijn plicht had ik nooit echt de last gedragen van de taken die de kerk me had toevertrouwd. Ik had nooit mijn plichten vervuld met een hart dat trouw was aan God. In plaats daarvan had ik me bedrogen en ging met God om in genotzucht voor het vlees. Ik deed niet veel met de artikelen die mij toegestuurd werden. Ik reviseerde ze slordig en wilde alleen maar mijn taak afmaken. Toen ik zag hoe ongeorganiseerd de artikelen waren die mijn broeders en zusters hadden geschreven, begeleidde en hielp ik hen niet ijverig, maar schreef ik gewoon een paar opmerkingen, zonder er om te geven of ze die begrepen of dat ze nuttig zouden zijn. In plaats daarvan gaf ik hun de artikelen gehaast terug en ontving vervolgens steeds minder artikelen om te bewerken. Als gevolg daarvan kwam het redactionele werk nagenoeg tot stilstand. Toch dacht ik niet over mijn daden na en probeerde ik ook niet de oorzaak van het probleem te achterhalen en die aan te pakken, maar gaf ik de leider de schuld. Ik stelde dat problemen ontstonden omdat ze geen belang hechtte aan het redactionele werk. Hoe kon ik veronderstellen dat ik God met dergelijke daden tevreden kon stellen en daardoor in mijn hart getroost zou worden? Hoe kon ik op deze manier in de ogen van God als goed worden aangezien? Als ik op deze weg blijf en de waarheid niet op de goede manier nastreef, erin faal om trouw te zijn in hetgeen mij door de kerk is toevertrouwd en geen passende goede daden voorbereid, zal ik zeker niet in staat zijn te ontsnappen aan de toorn van Gods straf over de goddelozen, zelfs als ik de voorzorgsmaatregelen opvolg die door de wereldse mensen zijn getroffen wanneer de ramp zich voordoet.

God zij dank voor Zijn leiding in het openen van mijn geest om me te laten begrijpen dat alleen door mijn plicht goed te doen en genoeg goede daden te verrichten, ik bevrijd kan worden van het lijden dat door rampen wordt veroorzaakt en mijn leven gespaard kan worden. Dit is de enige manier. In de toekomst wil ik de waarheid op de juiste manier nastreven, zo getrouw mogelijk zijn in het vervullen van mijn plichten en voldoende goede daden voorbereiden om God tevreden te stellen.