Werkelijk, op grond van wat God heeft gedaan in mensen en wat Hij hen heeft gegeven en wat mensen bezitten, kunnen we stellen dat Zijn eisen tegenover mensen niet overdreven zijn, dat Hij niet veel van hen vraagt. Waarom zouden ze dan niet kunnen proberen om God tevreden te stellen? God geeft zich voor honderd procent aan de mens en heeft slechts een fractie van één procent van de mensen nodig – is dat te veel gevraagd? Maakt God problemen om niets? Meestal kennen de mensen zichzelf niet. Ze onderzoeken zichzelf niet voor God en daarom raken ze vaak verstrikt – hoe kan dat worden gezien als samenwerken met God? Mocht er ooit een tijd zijn waarin God de mensen geen zware last zou opleggen, dan zouden de mensen afbrokkelen als verdroogde modder en uit zichzelf niets ondernemen. Dat is hoe mensen zijn: ze zijn passief of negatief en niet in staat om actief samen te werken met God. Ze zijn altijd op zoek naar een negatieve reden om aan zichzelf toe te geven. Ben je echt iemand die niet alles voor zichzelf doet, maar probeert om God te behagen? Ben je echt iemand die niet op emoties steunt, die niet zijn eigen persoonlijke voorkeuren heeft, en die voldoet aan de vereisten van Gods werk? “Waarom proberen mensen altijd met mij te onderhandelen? Ben ik soms de manager van een handelsfirma? Waarom is het dat ik oprecht doe wat mensen van mij vragen, terwijl er van wat ik van de mens vraag niets terechtkomt?” Waarom vraagt God dit meerdere keren achter elkaar? Waarom roept Hij dit vol ontzetting uit? God heeft van de mensen niets gekregen, alles wat Hij ziet is het werk dat ze zelf uitkiezen. Waarom zegt God: “terwijl er van wat ik van de mens vraag niets terechtkomt”? Stel jezelf de vraag: wie kan van begin tot eind zijn taak vervullen zonder te kiezen? Wie handelt er niet op grond van de gevoelens van zijn hart? Mensen geven hun persoonlijkheid de vrije hand, zijn nooit volhardend in wat ze doen, alsof ze drie dagen gaan vissen en dan hun netten achterlaten en de twee dagen daarna rondlummelen. Soms zijn ze warm, dan weer koud: als ze warm zijn, zijn ze in staat om alles op aarde te verbranden, en als ze koud zijn, kunnen ze alle wateren op aarde bevriezen. Dat is niet de functie van de mens, maar het is wel de meest passende vergelijking voor de toestand van de mens. Is dit geen feit? Misschien heb ik ‘opvattingen’ over mensen, misschien bekritiseer ik ze scherp – maar hoe dan ook: “Met de waarheid wandel je over de hele wereld, zonder de waarheid kom je nergens.” Hoewel dit een menselijk gezegde is, denk ik dat het in dit geval een geschikte vergelijking is. Ik giet niet met opzet koud water over de mensen heen door hun daden te ontkennen. Laat me jullie raadplegen over enkele vragen: Wie ziet Gods werk als zijn plicht? Wie kan zeggen: “Zolang ik in staat ben om God behagen, zal ik alles geven”? Wie kan zeggen: “Ik zal alles doen wat God nodig heeft, ongeacht de anderen. Ik zal mijn plicht vervullen, ongeacht de lengte en duur van Gods werk. Het is Gods zaak om zijn werk te volbrengen, het is niet iets waar ik over nadenk”? Wie is in staat tot dergelijke kennis? Het maakt niet uit wat jullie denken – misschien heb je zelf hogere inzichten. In dat geval berust ik en geef ik toe dat ik verslagen ben. Maar ik moet je wel vertellen dat God vraagt om een trouw hart dat oprecht en bewogen is, en niet het ondankbare hart van een wolf. Wat weet je van dit ‘onderhandelen’? Van begin tot eind heb je ‘de wereld rondgereisd’. Het ene moment zijn jullie in ‘Kunming’ met zijn eeuwige lente, en binnen een oogwenk arriveren jullie op de extreem koude, besneeuwde ‘Zuidpool’. Wie is er nooit ontrouw geweest aan zichzelf? Waar God om vraagt is een geest die ‘geen rust kent tot de dood’. Wat Hij wil is een geest waarin mensen ‘niet teruggaan voordat zij de zuidelijke muur hebben bereikt’. Natuurlijk is het niet Gods bedoeling dat mensen het verkeerde pad op gaan, maar dat ze een dergelijke geest aanvaarden. Precies zoals God zegt: “Als ik de ‘gaven’ die ze hebben gegeven, vergelijk met mijn dingen beseffen de mensen onmiddellijk hoe kostbaar ik ben en dan pas zien ze mijn onmetelijkheid.” Hoe moeten die woorden worden uitgelegd? Misschien geeft het lezen van bovenstaande woorden je enig inzicht, want God ontleedt heel het menselijk hart, waardoor we zijn woorden leren kennen. Maar vanwege de diepe innerlijke betekenis van Gods woorden blijven mensen in verwarring over het oude vlees, want ze hebben niet gestudeerd aan een medische universiteit, en ze zijn ook geen archeologen, en daarom vinden ze deze nieuwe term onbegrijpelijk – en pas daarna ze geven een beetje toe. En mensen staan machteloos tegenover het oude vlees. Hoewel het geen wild dier is en ook niet in staat om de mensheid te vernietigen zoals een atoombom, weten ze niet wat ze ermee moeten doen. Het is alsof ze machteloos zijn. Maar voor mij zijn er methoden om met het oude vlees om te gaan. De mens heeft nooit de moeite genomen om tegenmaatregelen te bedenken en dat heeft ertoe geleid dat de verschillende eigenaardigheden van de mens voortdurend voor mijn ogen opduiken – precies zoals God zei: “Wanneer ik mijn volheid aan hen laat zien, kijken ze mij met grote ogen aan. Ze staan stil voor me als een zoutpilaar. En als ik hun eigenaardigheden zie, kan ik mijn lachen nauwelijks inhouden. Omdat ze mij om allerlei dingen vragen, geef ik ze die uit mijn hand. Ze klemmen het tegen de borst en koesteren het als een pasgeboren kind, een gebaar waar ze zich maar even mee inlaten.” Zijn dit niet de daden van het oude vlees? Omdat de mensen vandaag inzicht hebben, waarom geven ze niet op maar houden ze eraan vast? In feite is een deel van Gods eisen niet ondoenlijk voor de mens, maar de mensen slaan er geen acht op, en “daarom tuchtig ik de mens niet lichtvaardig. Het is om die reden dat mensen hun vlees altijd de vrije hand hebben gegeven. Ze houden zich niet aan mijn wil, maar hebben mij altijd voor mijn rechterstoel met gevlei proberen over te halen”. Is dat niet de gestalte van de mens? Het is niet zo dat God doelbewust muggenzift. Dit is de realiteit – moet God dit uitleggen? Precies zoals hij zegt: “Het is omdat het ‘geloof’ van mensen zo groot is dat ze ‘bewonderenswaardig’ zijn.” Daarom gehoorzaam ik aan Gods verordeningen, en daarom zeg ik er niet veel over. Vanwege het geloof van mensen grijp ik dit aan. Ik maak gebruik van hun geloof om de mensen hun functie te laten vervullen zonder dat ik ze eraan herinner. Is het verkeerd om dat te doen? Is dit niet precies wat God nodig heeft? Misschien dat sommige mensen het beu worden na het horen van dit soort woorden – daarom zal ik over iets anders beginnen en hen niet te hard aanpakken. Als alle uitverkoren mensen van God in het gehele universum getuchtigd worden, en wanneer de menselijke toestand wordt rechtgezet, zullen mensen zich heimelijk verheugen in hun harten, alsof ze ontsnapt zijn aan verdrukking. Op dat moment zullen mensen niet langer voor zichzelf kiezen, want dit is precies het effect dat bereikt is tijdens Gods laatste werk. In de stappen die hij tot vandaag toe heeft genomen zijn al Gods zonen en alle mensen getuchtigd, ook de Israëlieten kunnen niet aan deze fase ontsnappen. Want de mens is van binnenin besmet met onzuiverheden, en dus leidt God alle mensen naar de grote smeltoven om hen te raffineren, wat een noodzakelijk pad is. Als dit eenmaal voorbij is, zullen de mensen worden opgewekt uit de dood, wat precies is wat God voorspelde in “de uitspraken van de zeven geesten”. Ik zal hier niet meer over spreken, om mensen niet in het harnas te jagen. Omdat Gods werk wonderlijk is, moeten de profetieën uit Gods mond uiteindelijk in vervulling gaan. Als God vraagt dat mensen opnieuw over hun opvattingen spreken, zijn ze stomverbaasd, en dus zou niemand ongerust of angstig moeten worden. Precies zoals ik zei: “Van al mijn werk, is er ooit een stap uitgevoerd door de handen van de mens?” Begrijp je de essentie van die woorden?